Op het stadhuis beloven we elkaar eeuwige trouw, ….in voorspoed en tegenspoed en ……… Aansluitend zoenen we elkaar om deze belofte naar elkaar te bekrachtigen.
Hoe kunnen partijen elkaar dan zo kwijt raken….? en soms vechtend en scheldend komen tot een einde van dat huwelijk . Waar zijn we elkaar kwijtgeraakt?
Het is niet altijd zonneschijn in ons leven en in ons huwelijk. Er zit wel een zekere logica in dit proces.
Ga maar na. Twee geliefden die in het begin vinden dat ze zo ontzettend op elkaar lijken ontdekken gaandeweg het huwelijk de nodige verschillen bij elkaar:-) We zijn nu eenmaal uniek als individu en nemen in het huwelijk onze eigen achtergrond en persoonlijkheid mee. Met de nodige verschillen die daarbij horen.
Bij het stadhuis sta je gevoelsmatig op gelijk niveau met elkaar. In de jaren daarna zal het huwelijk voortdurend getest worden op zijn kracht en balans.
Laat ik enkele voorbeelden benoemen:
-je bent samen jong en onbezorgd, houd van het uitgaansleven en geniet volop van je vrijheden. En dan komen er kinderen… Iedere ouder kan je vertellen welke impact kinderen hebben op je leven. Kinderen krijgen kan een behoorlijke testcase zijn voor je huwelijk. In de kinderjaren en later in de puberjaren. Blijven jullie goed communiceren en levert een ieder zijn bijdrage in de verzorging en opvoeding van de kinderen.
-een ieder is in het huwelijke autonoom. Dat wil zeggen dat je een eigen persoon bent binnen dat huwelijk. Je maakt dus ook je eigen persoonlijke ontwikkeling mee in dat huwelijk. Het vraagt dat we erkennen naar elkaar dat we (naast het “samen”) autonoom zijn en onze eigen behoeften hebben binnen dat huwelijk. Opnieuw een testcase voor het huwelijk. Hoe gaan we om met de behoeften van het “samen” en onze persoonlijke behoeften tot groei. (en vrijheid)
-en wat te denken van de onvoorziene omstandigheden die ons huwelijk uittesten. Je baan verliezen, een kind verliezen, een burn outkrijgen, ziek worden/ gehandicapt raken…. Hoe blijven we samen sterk onder deze omstandigheden, hoe gaan we samen het rouwproces aan bij overlijden, hoe anticiperen we op ziekte van jezelf, van de ander of van een kind.
Hoofdoorzaak dat we elkaar kwijtraken is dat we ergens stoppen met communiceren.
Hoor en wederhoor. We moeten met elkaar praten, maar weten niet hoe!
As we niet oppassen schakelen we onbewust over op de automatische piloot en doen alsof er niets aan de hand is. Of zoals ik dat vaak hoor: “als we er niet over praten is er dus ook geen probleem.”
De logica van het niet-praten. Deze stamt nog ergens uit de jaren 50 en viert nog hoogtij in sommige families. KNIL militairen die destijds terugkwamen uit Indonesië en rondliepen met de vreselijke trauma’s die ze daar opdeden kregen hier in Nederland te horen: niet over praten, ga aan het werk, hard werken dan vergeet je het wel.
Wegstoppen werkt…. Maar niet echt!
En dat zien we terug in het huwelijk.. en ik zie dat terug in complexe familie mediations.
Praten is lastig, zeker als je dat niet geleerd hebt! Een gesprek beginnen met je partner, op de juiste toon je vraag stellen, op de juiste wijze je behoefte overbrengen naar de ander, je angsten uitspreken… etc. Het blijft er dus bij… en het is de hoofdoorzaak van menige echtscheiding.
Het is tijd voor een APK:-)
Het schrikbeeld van “moeten we dan in relatie therapie” belet menigeen om stappen te zetten tot een betere relatie. Jammer. Hopelijk voelt het beter als ik jullie uitnodig tot een APK. Vanuit mijn praktijk (als familiemediator/ relatietherapeut/ master coach) zie ik vaak dat enkele goede gesprekken of coachingsessies al veel kunnen betekenen! De APK als drempel verlager.
Je auto moet op tijd voor een APK, je CV ketel krijgt op tijd zijn onderhoud, je schoorsteen wordt op tijd geveegd, op tijd een afspraak bij de tandarts, de schilder voor je woning…..etc.
Geef een reactie